Boekrecensie: ‘Hallo Tarzan!’, over omgaan met mannen

‘Hallo Tarzan’ schreeuwde de boekcover me in hardroze letters toe. Ik gniffelde even om de foto van de stilettopump in tijgerprint. Kennelijk een boek met gevoel voor humor. Maar de ondertitel fascineerde me nog het meest: ‘Hoe word je een mannenfluisteraar?’ Kijk, dat wil ik nou ook wel eens weten. Want mannen zijn leuke, maar doorgaans volstrekt onbegrijpelijke wezens!

 

Hoe komt het bijvoorbeeld dat een goed gesprek met een man er vaak toe leidt dat hij jouw problemen met pasklare antwoorden – die natuurlijk niet de jouwe zijn – wil oplossen? Terwijl je alleen maar een luisterend oor wilde, iemand om je gevoelens bij te kunnen spuien. Bij vriendinnen heb ik dat probleem nou nooit. En waarom begrijpen mannen vaak niet wat hun vrouw of partner van hen verwacht? Afgaand op verhalen om me heen zou dat onwil zijn van mannen; ze hebben geen zin in om moeite te doen om vrouwen te begrijpen. Wat voor een enkeling misschien best waar is, maar toch nooit voor de helft van de wereldbevolking kan gelden?

 

Goede bedoelingen

Ik hoopte een paar bruikbare tips aan het boek over te houden. Inmiddels kan ik je vertellen: het heeft mijn verwachtingen zwaar overtroffen! Ik vind dit boek een absolute aanrader! Niet alleen begrijp ik nu beter hoe de verschillen tussen mannen en vrouwen ooit zijn begonnen (reken maar dat vrouwen in de oertijd heel blij waren met mannen die problemen zoals voedseltekort of honger onmiddellijk en stoer probeerden op te lossen!). Maar ik begrijp nu ook dat mannen er recht op hebben dat vrouwen hun goede (of in elk geval goedbedoelde) eigenschappen erkennen en waarderen. En dan heb ik het niet alleen over de mannen in je privéleven, maar ook over de mannen die je zakelijk ontmoet.

 

Duidelijk zeggen wat je wilt

Communicatie tussen mannen en vrouwen kan echt wel goed verlopen. Als vrouwen maar leren om heel expliciet te zeggen wat ze wél willen. Kort maar krachtig. Zonder te veel woorden. Want daar raken mannen van in de war (nu ken ik hier een paar uitzonderingen op, maar generaliserend is het volgens mij wel waar). Dit betekent echter niet dat vrouwen zichzelf zouden moeten wegcijferen, zichzelf kleiner of ‘minder’ zouden moeten maken. Uitgangspunt blijft gelijkwaardigheid en zowel jezelf als de ander het gunnen om zich te kunnen ontwikkelen.

 

Mannenfluisteraars

Het boek beschrijft helder en humoristisch hoe vrouwen kunnen werken aan een leukere, liefdevollere relatie waar beide partners gelukkiger van worden. De man omdat hij beter begrijpt wat zijn vrouw van hem wil en omdat ze hem met waardering behandelt. En de vrouw omdat ze nu weet met welke manier van communiceren en gedrag ze een positieve of gewenste reactie krijgt van haar partner. Dit wordt uitgelegd aan de hand van de zeven coachingstechnieken observeren, nieuwsgierigheid, acceptatie, erkenning, aanmoediging en ontvankelijkheid.

 

Gelijk hebben of gelukkig zijn

Halverwege het boek vroeg ik me even geërgerd af waarom juist vrouwen zoveel energie moeten stoppen in het begrijpen van de partner. Daar heb ik best lang over nagedacht. Mijn conclusie is: je moet helemaal niks. Maar als je een ander de moeite waard vindt, er graag langdurig mee door het leven wilt gaan, en je weet dat je met wat aanpassingen je relatie een positieve boost kunt geven: waarom zou je het niet doen? Wat vind je belangrijker: gelijk hebben (of halen), of gelukkig zijn?

 

Zeuren of erkennen

Je waardering uiten naar een man (of naar wie dan ook) heeft een sterk positief effect. Het ‘licht’ in de ogen van de ander gaat daardoor stralen. Want het is prettig als goede intenties worden opgemerkt. Dat motiveert een man (of wie dan ook) om dat een volgende keer spontaan nog eens te doen. Nou zie ik in best veel langere relaties om me heen dat vrouwen hun partner zover proberen te krijgen een bepaald iets te doen, door te zeuren. Dat zijn heel vervelende patronen die erin kunnen sluipen. Waar beiden ongelukkig van worden. Erkenning en waardering werken echt beter.

 

Mannen zijn oké!

Heb ik er wat van geleerd? Ja, een heleboel! Terwijl ik al het nodige heb gelezen over de klassieke verschillen tussen mannen en vrouwen. Een persoonlijke eyeopener was de confrontatie met mijn visie op mannen: heel stiekem van binnen vond ik eigenlijk dat vrouwen superieur zijn aan mannen. Misschien een overblijfsel van de emancipatie waar mijn moeder nog zo hard voor heeft gevochten? Terwijl ik altijd roep dat ‘anders’ niet per se slechter is. Mannen zíjn anders. En ik snap nog steeds niet altijd meteen waarom zij anders reageren, denken of handelen. Maar ik doe nu wel meer mijn best om het te begrijpen.

 

Of om er in elk geval op een respectvolle manier mee om te gaan.

 

‘Hallo Tarzan! Hoe word je een mannenfluisteraar?

Auteurs Gigi Sage en Birgit Engel.

Uitgeverij Lannoo.